Zaćma – poznaj najczęstszą przyczynę utraty wzroku

Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) zaćma stanowi najczęstszą przyczynę odwracalnej utraty wzroku na świecie. Szacuje się, że na całym świecie cierpi na nią ponad 65 milionów osób. O tym, co to jest zaćma, czy możemy się przed nią skutecznie ochronić i gdzie szukać fachowej pomocy, opowiada dr n. med. Justyna Badowska – okulista w Centrum Medyczne Damiana.

Co to jest zaćma i jakie są jej objawy?

Gałka oczna zbudowana jest z wielu struktur. Można je podzielić na struktury optyczne i te, które nie mają właściwości optycznych. Tylko prawidłowa budowa anatomiczna oka i prawidłowe ośrodki optyczne zapewniają dobrą ostrość wzroku. Do optycznych struktur gałki ocznej należą: rogówka, komora przednia z cieczą wodnistą, soczewka i ciało szkliste. Każda z tych struktur ma swoja moc optyczną oraz inny ściśle określony współczynnik załamania promienia światła. W zdrowym oku z przeziernymi wszystkimi ośrodkami optycznymi promienie, światła przechodzą przez nie bez przeszkody i padają dokładnie w biegunie tylnym oka na plamkę, jej okolice i siatkówkę. Z siatkówki włóknami nerwu wzrokowego impulsy przechodzą drogą wzrokową do mózgu. Tylko prawidłowa cała droga wzrokowa umożliwia dobre widzenie – jeśli którykolwiek z ośrodków optycznych jest nieprzezierny to widzenie jest złe. Zaćma to choroba oka polegająca na postępującym mętnieniu soczewki, czyli jednego z ośrodków optycznych oka. Soczewka ludzka przypomina kształtem mały cukierek o średnicy około 8 mm, otoczony cienka osłonką – torebką soczewki. W zdrowym oku zarówno przednia, jak i tylna torebka soczewki jest przezierna, podobnie jak wnętrze soczewki zbudowane z białek. W trakcie naszego życia białka te starzeją się, tracą przeziernoś, twardnieją i zmieniają kolor na żółty lub szary. To stwardnienie i zmiana koloru upośledza transmisję światła przez soczewkę i nazywa się zaćmą.

Czy zaćma to jedynie pogorszenia ostrości widzenia?

Zaćmy może skutkować pojawieniem się wady wzroku, której do tej pory nie było lub jej wysokości – np. zwiększeniem krótkowzroczności, zmniejszeniem nadwzroczności w przypadku zaćmy twardej – jądrowej. Bardzo szybko postępująca zaćma, czyli tzw. mętnienie podtorebkowe, może w ciągu 3 miesięcy doprowadzić do bardzo znacznego ubytku widzenia.

Czy zaćma jest chorobą jednorodną? Czy każdy przypadek jest taki sam?

Zaćma najczęściej związana jest z procesem starzenia się organizmu – nazywana jest wtedy zaćmą starczą – i występuje ona po 65 roku życia. W przypadku osób młodszych choroba nazywana jest zaćmą przedstarczą i związana jest najczęściej z inną chorobą np. cukrzycą, czy jaskrą, jednak może być również wynikiem przyjmowania leków sterydowych. Coraz częściej obserwujemy również przypadki tzw. zaćmy wrodzonej, która dotyka bardzo młodych, dzieci, a nawet noworodków.

Jakie są główne objawy zaćmy? Co powinno nas skłonić do wizyty u okulisty?

Do okulisty powinniśmy udać się wówczas, gdy zauważymy pogorszenie jakości i kontrastu widzenia, słabsze widzenie w dotychczas noszonych okularach, trudność w czytaniu, korzystaniu z komputera lub zaobserwujemy pojawiające się olśnienia przy prowadzeniu samochodu w nocy.

Kto jest najbardziej narażony na wystąpienie tej choroby?

Ryzyko wystąpienia zaćmy zdecydowanie zwiększa się po 55 roku życia, jednak szczególnie narażeni są pacjenci u których zdiagnozowano cukrzycę, chorobę tarczycy, jaskrę, astmę oskrzelową, schorzenia stawów a także osoby po urazach głowy, oczu, znieczuleniu ogólnym oraz przyjmujący leki sterydowe i psychotropowe. Tak, jak wspominałam wcześniej, zaćmę wrodzoną możemy również zdiagnozować u noworodków. Jest ona niezwykle groźna, ponieważ nie mają one jeszcze rozwiniętego mechanizmu widzenia i niezauważona lub zbyt późno wykryta zaćma może skutkować niedowidzeniem głębokim lub praktyczną ślepotą. W takich sytuacjach na lekarzach specjalistach spoczywa szczególna odpowiedzialność – wzrok małego pacjenta jest niezwykle wrażliwy i nieustannie się rozwija, dlatego diagnostyka oraz szybkość działania odgrywają kluczową rolę. W chwili obecnej zaćmę wrodzoną i dziecięcą operuje się praktycznie niezwłocznie po rozpoznaniu – to jedyny sposób aby zapobiec niedowidzeniu głębokiemu u dziecka.

Na czym polega operacja usunięcia zaćmy?

Operacja polega na rozdrobnieniu i zemulsyfikowaniu twardych, nieprzeziernych mas soczewkowych czyli zaćmy w obrębie torebki soczewki i usunięciu ich z torebki. Kolejnym krokiem jest wszczepienie do torebki soczewki implantu wewnątrzgałkowego dobranego odpowiednio podczas kalkulacji biometrem. To bardzo precyzyjny zabieg mikrochirurgiczny wykonywany pod mikroskopem, w znieczuleniu miejscowym. Wymaga współpracy pacjent – lekarz, jest bezbolesny i trwa kilkanaście minut. Im twardsza zaćma oraz im dłużej czekamy z operacją, tym ryzyko powikłań jest wyższe ze względu na stopień trudności zbiegu operacyjnego.

W jaki sposób możemy przygotować się do operacji?

Najważniejsza część przygotowań do operacji odbywa się w gabinecie lekarskim. Pacjent z rozpoznaną zaćmą powinien zgłosić się na wizytę kwalifikacyjną do okulisty, który wykona USG gałek ocznych oraz badanie specjalistyczne w celu obliczenia mocy soczewki, która zostanie wszczepiona podczas operacji. Odpowiedni implant wewnątrzgałkowy, który zastąpi u pacjenta naturalną, ale zmętniałą soczewkę, pozwala bowiem całkowicie zlikwidować lub zmniejszyć wadę wzroku – zarówno nadwzroczność, krótkowzroczność, regularny astygmatyzm czy tzw. presbiopię, która stanowi naturalną konsekwencję starzenia się naszego wzroku i wymaga korzystania z okularów korekcyjnych. Bezpośrednio przed operacją pacjent odbywa również konsultację u lekarza anestezjologa, który jest obecny podczas zabiegu usunięcia zaćmy.

Czy istnieją przeciwskazania do przeprowadzenia operacji?

Ze względu na krótki czas trwania zabiegu i mały zakres znieczulenia przeciwskazań jest niewiele. Świeżo przebyty zawał lub udar mózgu oddalają czas przeprowadzenia zabiegu o ok. 3-6 miesięcy. Istotnym czynnikiem zmieniającym postępowanie terapeutyczne jest również wykrycie wczesnych postaci zwyrodnienia plamki żółtej w jej postaci wilgotnej lub innych schorzeń siatkówki np. jej odwarstwienia.